Kıvamını tutturamadığınız her yemeği yalnızca doymak için yerseniz midenizi bozarsınız Ada Özkan
– En başa gidelim istiyorum. Ruhunuzun pencerelerini açmaya karar verdiğiniz anı anlatın lütfen…
Soğuk bir kış sabahıydı ve bir roman okuyordum, okumak için erken bir saatti ve fazlaca sevdiğim bir arkadaşım aradı. Amerika’da yaşadığı ve pandemi başladığı için vaktin pek de değeri olmadığı bir vakitti diyebilirim. Ben elimdeki kitabı eleştirmeye başlayınca pekala eleştirmek yerine çekmecelere gizlediğin romanlarını tamamlayıp yayımlasan, biraz da biz senin romanlarını eleştirsek nasıl olur dedi. İşte o an ömrümün dönüm noktalarından biri oldu. Tahminen bu virüs yüzünden ölecektim ve yarattığım karakterler, var ettiğim olaylar, öyküler hepsi çekmecelerde kalacaktı. Korkmaya başladım. İz bırakmadan, yarattığım hayali karakterleri gerçek karakterlerle tanıştırmadan yok olup gidecektim. Bu hayli vahimdi. Yazmaya, daha hayli yazmaya ve artık kitaplarımı yayımlamaya o an karar verdim. Serüven bu biçimde başladı.
– Okul çıkışlarında arkadaşlarından uzaklaşıp kütüphaneye sığınan biri olduğunuzu söylüyorsunuz kitabın ‘son söz’ünde… Orada bir cümle dikkatimi çekiyor… Yaşadığım vakti, hapsolduğum ömrü unutmak başlı başına bir düştü… Yaşadığınız vakit içinde, hayatınızla tahminen… nasıl bir derdiniz var?
Yaşadığım vakit içinde ya da hayatla bir derdim olmadı. Köyde doğan bir çocuğun sınırsız özgürlüğünü tattım, yaşadım. Tarihe ve bitmeye yüz tutmuş pek epey geleneğe tanıklık ettim. Köylerde gezinen, köy köy dolaşan son dengbej’leri dinledim, köy yollarında görünen seyyar satıcılardan lokumlar dondurmalar aldım yedim, babaannemin masallarıyla büyüdüm, yatılı okulda okudum, kuzenlerim birinci arkadaşlarımdı örneğin onlarla ömrün her alanını paylaştım. Lakin köyden çıkmak ve kente taşınmak zorunda olduğumuz doksanlı yılların ortalarına gerçek ortaokulda tahminen de yabancılık çektiğim tahminen de okuduğum romanlar yüzünden gerçek hayata adapte olmakta sorunlar yaşadım. Köyde uçsuz bucaksız bağlarda, bahçelerde, ovalarda, kırlarda büyüyen bir çocuğu bir apartman dairesine hapsetmek, beni inanılmaz zorlamıştı. Çıkışı ve memnunluğu roman kahramanlarında buldum. Raskalnikov’la uygun arkadaştık örneğin fakat İnce Memed de vardı daima yanımda. daha sonra arkadaşlarım gerçek hayatta azalmaya hayal aleminde çoğalmaya başladı.
– Sizin müelliflik tasanız kendi sıkıntınızla mi toplumun sıkıntısıyla mi başladı?
Birinci evvel kendi sıkıntımla başladı. Bencilce istekler ve yalnızlık, babamın her gün öbür başka kentlerde olması, yanımızda olmaması beni çocukça, bencilce isteklere yöneltti. Ayrıyeten 13-14 yaşında bir yeni yetme için bencilce istekler epeyce kutsal bence. Müelliflik tasam çabucak sonrasında toplumun kaygısını anlatma isteğine dönüştü. Beşerler neler yaşıyorlar, neler çekiyorlar anlatmak istedim. Anlamayanlara anlatmak en büyük idealim oldu. Yazmaya başladığım romanlarda toplumun kaygısını sözlere cümlelere dökmek fazlaca memnun etmeye başladı. En nihayetinde bu toplumun bir ferdiydim ve anlatmak istediğim herşey aslında birinci evvel benim de derdimdi. Amatör ruhun en hoş yanı sorgusuz sualsiz savaş isteği diyelim.
-“Roman kahramanlarım gerçek hayattaki insanlardan daha mükemmel” diyorsunuz. Bize ‘Sevgili Yalnızlık’ın Likos ve Tidu’sunun harikalığını anlatır mısınız? Onların biz ‘ölümlülerden’ ayırıp bir roman kahramanı olarak ölümsüzleştirdiğiniz özellikleri neler?
Mutlaka o denli. Gerçek hayatta bir Likos bulamazsınız, bu biçimde tutkuyla, aşkla, kusursuz denilecek kıvamda seven bir adam bulmak neredeyse imkansız. Tidu’nun mükemmelik noktası Likos ile Likos’un iflah olmaz aşkı ile başlıyor. Bu iki kurgu karakterin bu noktaya geleceğini hayli düşünmüyordum lakin karakterler beni esir almaya başladıktan daha sonra onların bu muazzam farklı duruşlarına bayıldım. Gerçek hayatta bu biçimde beşerler yok diye de üzüldüm. Yazarken kimi kararlar vermekte fazlaca zorlandım zira Likos ve Tidu her an yanımdaydılar. ömrü, insanları, geçmişi, olan biteni ve geleceği masaya yatırıyorlar. Konuşuyorlar. Uzun uzun konuşuyorlar. Biz ölümlüler konuşmayı unuttuk en büyük farkımız da bu tahminen de.
– Herkes klasik mutluluğun peşinde mi gidiyor? Klasik olmayan memnunluk nedir?
Klasik olmayan memnunluk; karşılık beklenilmeyen memnunluk aslında. Kalbinizin hoşluğu size memnunluk getirir işte bu klasik memnunluktan uzak. Parayla, makamla gelen mutlulukların haricinde bir memnunluk. Herkes kazanmadan ona bahşedilen memnunlukla keyifli olabilir lakin kendi kazanımlarınızla elde ettiğiniz, uğruna savaştığınız, kahrolduğunuz lakin sonunda bir sonuca vardığınız ve karşılıksız sahiplendiğiniz her olay her an size mutluluğun en saf halini bahşedecektir.
– Likos diyor ki “Kadınlar nerede bir it, nerede bir serseri tip var Stockholm sendromu üzere onun peşinde rezil rüsva oluyor.” Likos’a “Haksızsın” diyemeyeceğim… ‘İyi’ olmanın kararı kalmadığını mı düşünüyorsunuz siz de Likos üzere…
Sizce bir kararı kaldı mı? Düzgün olmak artık bir meziyet sayılıyor bu coğrafyada. Filanca adam güzel falanca bayan âlâ diye diye övünüyorlar güzel lakin övünülecek ne var bunda? Uygun olmak niye övünülecek bir duruma dönüştü. İklim düzgüne gitmediği için bayanlar da maalesef kendilerine yeterli davranan, kibar, saygılı adamlar yerine nerede saygısız ve kaba biri var onun peşinden koşuyorlar. Acı çekmeye gönüllülük ruhsal bir durum bence lakin ülkemizde bu durum psikolojiyi geçip sosyolojik bir duruma evrildi ne yazık ki. Küfür eden, sert davranan hatta abartılı bir biçimde döven erkek baştacı ediliyor ve ismine aşk deniliyor. Aşk bu değil biraz bunu anlatmak istedim kitapta. Aşk sizin anlattığınız kıvamda olmaz. Siz kıvamını tutturamadığınız her yemeği yalnızca doymak için yerseniz midenizi bozarsınız. Aşk da bu biçimde.
– Nasıl değiştireceğiz bu sistemi? Likos üzere toprağa gömüp, çekmecelere mi saklayacağız sevdiklerimizi? Delirmeden sevmek mümkün değil mi?
Düzgün beşerler seveceğiz. Âlâ beşerler biriktireceğiz. Misal Neşet Ertaş bu hayatta en sevdiğim sanatçı. Çok sevdiğim bir kelamı var; ‘şahsınıza karşı haddi aşan hududu geçen küstahlaşanları altın olsa kesenizde bal olsa kasenizde tutmayın’ der. Ben o denli yapıyorum. Bırakın bana acı çektirenleri bana saygısızlık yapanları dahi ömrümde tutmam. Tahminen de o yüzden ömrümde hoş beşerler var. Kalbi ruhu duruşu hoş beşerler. Buna aşk da dahil. Hatta birinci evvel aşk. Delirmeden sevebilir miyiz işte o mevzuda beşerler değişkenlik gösteriyor. Aklı başında sevmek lazım. O denli sevmek lazım ki sevdiğiniz insanı size veren yaratan ve sevildiğiniz her an için şükretmek lazım.
– Kimi kederleriniz var, gerçek mu okuyorum… örneğin sadakatle ilgili derdiniz var, örneğin yatılı okulla ilgili de derdiniz var?
Sadakatle ilgili sıkıntıların kaynağı yaşadığımız çağa ayak uyduramamak diyebilirim. Alışamadım hala ve alışmayacağım da; bir insan niye palavra söyler anlamam. niye kandırır karşındakini anlamam. Sebep ne? Münasebet ne? Sevmiyorsan uzaklaşırsın, seviyorsan oburunu hayal etmezsin. Yalnızca ikili bağlantı yahut aşk için değil bu kelamım. İş için de aile için de dostluk arkadaşlık için de tıpkı fikirdeyim. Yatılı okulla sıkıntıma gelirsek evet orayla bir derdim var. Koca beş yılımı bir yatılı okulda geçirdim. Çok hoş günler yaşadım ve okuyucular bu farklı alemi benim gözümden görsünler istedim.
– Ve sanırım en hayli kullandığınız kelam ‘düşsel vakit içinder’… Düşsel vakit içinderı tanım edin lütfen…
Düşsel vakit içinder; bu yaşadığımız anın hayli uzağında hayal ettiğim ve yaşamak istediğim vakit içinderın ortak ismi. Yazmak istediğim vakit içinderda sığındığım vaktin ortak ismi. Canım yandığında varmak istediğim vaktin ortak ismi. Düşsel vakit içinder; bir vakit ve bir yer aslında. Ben daima orada yaşamak istiyorum. Bana özel bir ayrıcalık tanınsın ve seçeceğim şahıslarla bu biçimdeda bir ömür var etmek için bana bir hak tanınsın istiyorum. Bu hususta birkaç kitap daha kurguluyorum. Bakalım hayat bize gerçek vakit içinderda ne yaşatacak ve ben düşsel vakit içindera neler aktaracağım daha sonra.
– İçinden gerçek beşerler geçen bir roman bu. Cesare Pavese,. Tezer Özlü, Yaşar Kemal… Seyfettin Araç’ın bu şahıslarla bağlantısını merak ettim…
Hayal dünyamı yaratan gerçek insanları seviyorum, hepsinin ruhumda kalbimde yeri farklı. Yaşar Kemal okuyup edebiyata aşık olan bir beşerim örneğin. Tezer Özlü okuyup bayanları tanıyan bir beşerim. Cesare Pavese ise öbür bir derya öteki bir alem. Romanımda geçen müelliflerin şairlerin hepsinin sevgilisi Likos aslında. Ben yalnızca mesken sahibiyim. Uygun bir mesken sahibi olmak için çabaladım diyebilirim.
– Biraz da cinsten bahsedelim. Monodiyalog tipinde birinci roman diyorsunuz… Ben bu kitabı okurken daima şu biçimde bir karenin ortasındaydım. Bir bayan ve erkek bir koltukta oturuyor ve durmadan konuşuyor. Keşke bir tiyatro sahnesinde bu kadar uzun bir konuşmayı izleseydik diye düşündüm… Bir müellifin iki kişiyi bu kadar derinlikli bir diyalog içine sokması güç mu? Zorlandınız mı?
Monodiyalog tıpta bir birinci diyorum evet zira tek başına monodiyalog öbür roman olmadığı niyetindeyim ve bu çeşidi yazmaya karar verdiğimde ana öykü aslına bakarsanız omurgası itibariyle bir tiyatro oyunuydu. Hayallerimden biri de bu aslında; uzun soluklu bir tiyatro oyununa evrilmesi Sevgili Yalnızlık’ın. Oturuyorlar ve karşılıklı konuşuyorlar evet. Ve inanılmaz zorlandım bu bahiste. Günlerce yazamadığım tıkandığım oldu lakin uykuyla uyanıklık içinde Likos’un gelip; haydi kalk beni biraz daha yaz demesi gerekiyordu ve o denli de oldu. Kimi yerlerde ben mi Likos’u yazdım Likos mu beni yazdı çözemedim. Müelliflik mesleğimin birinci romanı lakin bana fazlaca şey öğreten bedeli de oldu. Yazmanın ve roman kahramanı ile yaşamanın en derin halini yaşadım. Derinliklerde boğulduğum vakit da beni Tidu gelip çıkardı o kuyudan. Erkeğin ve bayanın en güç hallerini yazmak kendimi zorlamanın birinci kuralıydı benim için.
– ‘Sevgili Yalnızlık’ta birtakım sözleri yasaklamışsınız. olağan olarak okurun keyfini kaçıracak değilim, hangileri olduğunu söylemeyeceğim. Lakin bir muharrir sözleri niye yasaklar ki
Bir müellif kendine ve romandaki karakterlerine meydan okumak istiyorsa sözleri de yasaklar, farklı farklı yollar da dener. Yenilikçi bir roman yazmak, farklı şeyler denemek, birinci olmak istediğim için bu yolu seçtim diyelim. Yasaklı sözlerin eş seslilerini benzerilerini kullandım ve bu yazma tekniğim açısından bana epey şey kattı. İnanılmaz hoş bir tecrübe diyebilirim benim için
– Yeni kitap yolda mı? Kopya isteyelim mi?
Yeni kitap bitti ve yeni yılda tüm kitapçılarda olacak. Çok inandığım fazlaca güvendiğim farklı bir romanla okurla buluşacağım için epey heyecanlıyım. 4 karakterim var romanda ve bu 4 çocukla seksenli senelerda Doğu’dayız. Aileler ve çocukların birbirine değen hayatları, beklentileri, hayal kırıklıkları, geçmişleri ve yarınları. Birtakım romanlar için romancılar ömrümün kitabı tabirini kullanıyorlar sanırım benim için de bu roman o denli olacak.
– En başa gidelim istiyorum. Ruhunuzun pencerelerini açmaya karar verdiğiniz anı anlatın lütfen…
Soğuk bir kış sabahıydı ve bir roman okuyordum, okumak için erken bir saatti ve fazlaca sevdiğim bir arkadaşım aradı. Amerika’da yaşadığı ve pandemi başladığı için vaktin pek de değeri olmadığı bir vakitti diyebilirim. Ben elimdeki kitabı eleştirmeye başlayınca pekala eleştirmek yerine çekmecelere gizlediğin romanlarını tamamlayıp yayımlasan, biraz da biz senin romanlarını eleştirsek nasıl olur dedi. İşte o an ömrümün dönüm noktalarından biri oldu. Tahminen bu virüs yüzünden ölecektim ve yarattığım karakterler, var ettiğim olaylar, öyküler hepsi çekmecelerde kalacaktı. Korkmaya başladım. İz bırakmadan, yarattığım hayali karakterleri gerçek karakterlerle tanıştırmadan yok olup gidecektim. Bu hayli vahimdi. Yazmaya, daha hayli yazmaya ve artık kitaplarımı yayımlamaya o an karar verdim. Serüven bu biçimde başladı.
– Okul çıkışlarında arkadaşlarından uzaklaşıp kütüphaneye sığınan biri olduğunuzu söylüyorsunuz kitabın ‘son söz’ünde… Orada bir cümle dikkatimi çekiyor… Yaşadığım vakti, hapsolduğum ömrü unutmak başlı başına bir düştü… Yaşadığınız vakit içinde, hayatınızla tahminen… nasıl bir derdiniz var?
Yaşadığım vakit içinde ya da hayatla bir derdim olmadı. Köyde doğan bir çocuğun sınırsız özgürlüğünü tattım, yaşadım. Tarihe ve bitmeye yüz tutmuş pek epey geleneğe tanıklık ettim. Köylerde gezinen, köy köy dolaşan son dengbej’leri dinledim, köy yollarında görünen seyyar satıcılardan lokumlar dondurmalar aldım yedim, babaannemin masallarıyla büyüdüm, yatılı okulda okudum, kuzenlerim birinci arkadaşlarımdı örneğin onlarla ömrün her alanını paylaştım. Lakin köyden çıkmak ve kente taşınmak zorunda olduğumuz doksanlı yılların ortalarına gerçek ortaokulda tahminen de yabancılık çektiğim tahminen de okuduğum romanlar yüzünden gerçek hayata adapte olmakta sorunlar yaşadım. Köyde uçsuz bucaksız bağlarda, bahçelerde, ovalarda, kırlarda büyüyen bir çocuğu bir apartman dairesine hapsetmek, beni inanılmaz zorlamıştı. Çıkışı ve memnunluğu roman kahramanlarında buldum. Raskalnikov’la uygun arkadaştık örneğin fakat İnce Memed de vardı daima yanımda. daha sonra arkadaşlarım gerçek hayatta azalmaya hayal aleminde çoğalmaya başladı.
– Sizin müelliflik tasanız kendi sıkıntınızla mi toplumun sıkıntısıyla mi başladı?
Birinci evvel kendi sıkıntımla başladı. Bencilce istekler ve yalnızlık, babamın her gün öbür başka kentlerde olması, yanımızda olmaması beni çocukça, bencilce isteklere yöneltti. Ayrıyeten 13-14 yaşında bir yeni yetme için bencilce istekler epeyce kutsal bence. Müelliflik tasam çabucak sonrasında toplumun kaygısını anlatma isteğine dönüştü. Beşerler neler yaşıyorlar, neler çekiyorlar anlatmak istedim. Anlamayanlara anlatmak en büyük idealim oldu. Yazmaya başladığım romanlarda toplumun kaygısını sözlere cümlelere dökmek fazlaca memnun etmeye başladı. En nihayetinde bu toplumun bir ferdiydim ve anlatmak istediğim herşey aslında birinci evvel benim de derdimdi. Amatör ruhun en hoş yanı sorgusuz sualsiz savaş isteği diyelim.
-“Roman kahramanlarım gerçek hayattaki insanlardan daha mükemmel” diyorsunuz. Bize ‘Sevgili Yalnızlık’ın Likos ve Tidu’sunun harikalığını anlatır mısınız? Onların biz ‘ölümlülerden’ ayırıp bir roman kahramanı olarak ölümsüzleştirdiğiniz özellikleri neler?
Mutlaka o denli. Gerçek hayatta bir Likos bulamazsınız, bu biçimde tutkuyla, aşkla, kusursuz denilecek kıvamda seven bir adam bulmak neredeyse imkansız. Tidu’nun mükemmelik noktası Likos ile Likos’un iflah olmaz aşkı ile başlıyor. Bu iki kurgu karakterin bu noktaya geleceğini hayli düşünmüyordum lakin karakterler beni esir almaya başladıktan daha sonra onların bu muazzam farklı duruşlarına bayıldım. Gerçek hayatta bu biçimde beşerler yok diye de üzüldüm. Yazarken kimi kararlar vermekte fazlaca zorlandım zira Likos ve Tidu her an yanımdaydılar. ömrü, insanları, geçmişi, olan biteni ve geleceği masaya yatırıyorlar. Konuşuyorlar. Uzun uzun konuşuyorlar. Biz ölümlüler konuşmayı unuttuk en büyük farkımız da bu tahminen de.
– Herkes klasik mutluluğun peşinde mi gidiyor? Klasik olmayan memnunluk nedir?
Klasik olmayan memnunluk; karşılık beklenilmeyen memnunluk aslında. Kalbinizin hoşluğu size memnunluk getirir işte bu klasik memnunluktan uzak. Parayla, makamla gelen mutlulukların haricinde bir memnunluk. Herkes kazanmadan ona bahşedilen memnunlukla keyifli olabilir lakin kendi kazanımlarınızla elde ettiğiniz, uğruna savaştığınız, kahrolduğunuz lakin sonunda bir sonuca vardığınız ve karşılıksız sahiplendiğiniz her olay her an size mutluluğun en saf halini bahşedecektir.
– Likos diyor ki “Kadınlar nerede bir it, nerede bir serseri tip var Stockholm sendromu üzere onun peşinde rezil rüsva oluyor.” Likos’a “Haksızsın” diyemeyeceğim… ‘İyi’ olmanın kararı kalmadığını mı düşünüyorsunuz siz de Likos üzere…
Sizce bir kararı kaldı mı? Düzgün olmak artık bir meziyet sayılıyor bu coğrafyada. Filanca adam güzel falanca bayan âlâ diye diye övünüyorlar güzel lakin övünülecek ne var bunda? Uygun olmak niye övünülecek bir duruma dönüştü. İklim düzgüne gitmediği için bayanlar da maalesef kendilerine yeterli davranan, kibar, saygılı adamlar yerine nerede saygısız ve kaba biri var onun peşinden koşuyorlar. Acı çekmeye gönüllülük ruhsal bir durum bence lakin ülkemizde bu durum psikolojiyi geçip sosyolojik bir duruma evrildi ne yazık ki. Küfür eden, sert davranan hatta abartılı bir biçimde döven erkek baştacı ediliyor ve ismine aşk deniliyor. Aşk bu değil biraz bunu anlatmak istedim kitapta. Aşk sizin anlattığınız kıvamda olmaz. Siz kıvamını tutturamadığınız her yemeği yalnızca doymak için yerseniz midenizi bozarsınız. Aşk da bu biçimde.
– Nasıl değiştireceğiz bu sistemi? Likos üzere toprağa gömüp, çekmecelere mi saklayacağız sevdiklerimizi? Delirmeden sevmek mümkün değil mi?
Düzgün beşerler seveceğiz. Âlâ beşerler biriktireceğiz. Misal Neşet Ertaş bu hayatta en sevdiğim sanatçı. Çok sevdiğim bir kelamı var; ‘şahsınıza karşı haddi aşan hududu geçen küstahlaşanları altın olsa kesenizde bal olsa kasenizde tutmayın’ der. Ben o denli yapıyorum. Bırakın bana acı çektirenleri bana saygısızlık yapanları dahi ömrümde tutmam. Tahminen de o yüzden ömrümde hoş beşerler var. Kalbi ruhu duruşu hoş beşerler. Buna aşk da dahil. Hatta birinci evvel aşk. Delirmeden sevebilir miyiz işte o mevzuda beşerler değişkenlik gösteriyor. Aklı başında sevmek lazım. O denli sevmek lazım ki sevdiğiniz insanı size veren yaratan ve sevildiğiniz her an için şükretmek lazım.
– Kimi kederleriniz var, gerçek mu okuyorum… örneğin sadakatle ilgili derdiniz var, örneğin yatılı okulla ilgili de derdiniz var?
Sadakatle ilgili sıkıntıların kaynağı yaşadığımız çağa ayak uyduramamak diyebilirim. Alışamadım hala ve alışmayacağım da; bir insan niye palavra söyler anlamam. niye kandırır karşındakini anlamam. Sebep ne? Münasebet ne? Sevmiyorsan uzaklaşırsın, seviyorsan oburunu hayal etmezsin. Yalnızca ikili bağlantı yahut aşk için değil bu kelamım. İş için de aile için de dostluk arkadaşlık için de tıpkı fikirdeyim. Yatılı okulla sıkıntıma gelirsek evet orayla bir derdim var. Koca beş yılımı bir yatılı okulda geçirdim. Çok hoş günler yaşadım ve okuyucular bu farklı alemi benim gözümden görsünler istedim.
– Ve sanırım en hayli kullandığınız kelam ‘düşsel vakit içinder’… Düşsel vakit içinderı tanım edin lütfen…
Düşsel vakit içinder; bu yaşadığımız anın hayli uzağında hayal ettiğim ve yaşamak istediğim vakit içinderın ortak ismi. Yazmak istediğim vakit içinderda sığındığım vaktin ortak ismi. Canım yandığında varmak istediğim vaktin ortak ismi. Düşsel vakit içinder; bir vakit ve bir yer aslında. Ben daima orada yaşamak istiyorum. Bana özel bir ayrıcalık tanınsın ve seçeceğim şahıslarla bu biçimdeda bir ömür var etmek için bana bir hak tanınsın istiyorum. Bu hususta birkaç kitap daha kurguluyorum. Bakalım hayat bize gerçek vakit içinderda ne yaşatacak ve ben düşsel vakit içindera neler aktaracağım daha sonra.
– İçinden gerçek beşerler geçen bir roman bu. Cesare Pavese,. Tezer Özlü, Yaşar Kemal… Seyfettin Araç’ın bu şahıslarla bağlantısını merak ettim…
Hayal dünyamı yaratan gerçek insanları seviyorum, hepsinin ruhumda kalbimde yeri farklı. Yaşar Kemal okuyup edebiyata aşık olan bir beşerim örneğin. Tezer Özlü okuyup bayanları tanıyan bir beşerim. Cesare Pavese ise öbür bir derya öteki bir alem. Romanımda geçen müelliflerin şairlerin hepsinin sevgilisi Likos aslında. Ben yalnızca mesken sahibiyim. Uygun bir mesken sahibi olmak için çabaladım diyebilirim.
– Biraz da cinsten bahsedelim. Monodiyalog tipinde birinci roman diyorsunuz… Ben bu kitabı okurken daima şu biçimde bir karenin ortasındaydım. Bir bayan ve erkek bir koltukta oturuyor ve durmadan konuşuyor. Keşke bir tiyatro sahnesinde bu kadar uzun bir konuşmayı izleseydik diye düşündüm… Bir müellifin iki kişiyi bu kadar derinlikli bir diyalog içine sokması güç mu? Zorlandınız mı?
Monodiyalog tıpta bir birinci diyorum evet zira tek başına monodiyalog öbür roman olmadığı niyetindeyim ve bu çeşidi yazmaya karar verdiğimde ana öykü aslına bakarsanız omurgası itibariyle bir tiyatro oyunuydu. Hayallerimden biri de bu aslında; uzun soluklu bir tiyatro oyununa evrilmesi Sevgili Yalnızlık’ın. Oturuyorlar ve karşılıklı konuşuyorlar evet. Ve inanılmaz zorlandım bu bahiste. Günlerce yazamadığım tıkandığım oldu lakin uykuyla uyanıklık içinde Likos’un gelip; haydi kalk beni biraz daha yaz demesi gerekiyordu ve o denli de oldu. Kimi yerlerde ben mi Likos’u yazdım Likos mu beni yazdı çözemedim. Müelliflik mesleğimin birinci romanı lakin bana fazlaca şey öğreten bedeli de oldu. Yazmanın ve roman kahramanı ile yaşamanın en derin halini yaşadım. Derinliklerde boğulduğum vakit da beni Tidu gelip çıkardı o kuyudan. Erkeğin ve bayanın en güç hallerini yazmak kendimi zorlamanın birinci kuralıydı benim için.
– ‘Sevgili Yalnızlık’ta birtakım sözleri yasaklamışsınız. olağan olarak okurun keyfini kaçıracak değilim, hangileri olduğunu söylemeyeceğim. Lakin bir muharrir sözleri niye yasaklar ki
Bir müellif kendine ve romandaki karakterlerine meydan okumak istiyorsa sözleri de yasaklar, farklı farklı yollar da dener. Yenilikçi bir roman yazmak, farklı şeyler denemek, birinci olmak istediğim için bu yolu seçtim diyelim. Yasaklı sözlerin eş seslilerini benzerilerini kullandım ve bu yazma tekniğim açısından bana epey şey kattı. İnanılmaz hoş bir tecrübe diyebilirim benim için
– Yeni kitap yolda mı? Kopya isteyelim mi?
Yeni kitap bitti ve yeni yılda tüm kitapçılarda olacak. Çok inandığım fazlaca güvendiğim farklı bir romanla okurla buluşacağım için epey heyecanlıyım. 4 karakterim var romanda ve bu 4 çocukla seksenli senelerda Doğu’dayız. Aileler ve çocukların birbirine değen hayatları, beklentileri, hayal kırıklıkları, geçmişleri ve yarınları. Birtakım romanlar için romancılar ömrümün kitabı tabirini kullanıyorlar sanırım benim için de bu roman o denli olacak.