Beşerlerle İlgili Bir Şaşırtan Keşif Daha: Yer ve Vakit Hiç Fark Etmiyor! Uzun müddettir araştırmalar, fizyolojik özelliklerimizin izlediğimiz yahut dinlediğimiz şeylerle direkt ilişkili olduğunu önermekteydi. İster yürek hoplatan bir dehşet, ister düşündürmeyen lakin eğlenceli bir güldürü olsun, sinema izlerken nabzımız değişir, nefesimiz beyin aktivitemize bakılırsa değişir ve bu olay etrafımızdaki öteki izleyiciler için de birebirdir. Lakin artık, yeni bir çalışma son derece garip bir detay buldu: Kalp atışlarımız, büsbütün farklı vakit içinderda ve farklı yerlerde olsalar bile, tıpkı şeyi izleyen yahut dinleyen beşerlerle senkronize oluyor. Yani herkes, tıpkı yansılari gösteriyor.
City College of New York’ta profesör olan kıdemli muharrir Lucas Parra “insanların fizyolojilerini birbirleriyle senkronize ettiğini gösteren çok sayıda literatür var. Lakin ön kabul, bir biçimde etkileşimde bulunduğunuz ve fizikî olarak tıpkı yerde bulunduğunuzdur” diyor. Parra, açıklamasının devamında ise şunları söylüyor: “Bulduğumuz şey, olayın hayli daha geniş çaplı olduğu ve yalnızca bir öyküyü takip edip uyarıcıları işlemenin insanların kalp atışlarında emsal dalgalanmalara niye olacağıdır. Kalp atış suratınızı artıran yahut azaltan bilişsel fonksiyondur.“
Sonuçlar, Paris Beyin Enstitüsü ve Inserm tarafınca desteklenen New York Kent Koleji tarafınca Cell Reports üzerinde yayınlandı.
Bilişin kalp atış süratimizi nasıl etkilediğini anlamaya çalışmak için araştırmacılar dört deney yaptılar. birinci vakit içinderda, 27 sağlıklı istekli sesli kitap dinledi ve kalp atışları bir elektrokardiyogram (EKG) ile ölçüldü. Kıssanın ilerleyişi ve olayları boyunca, deneklerin kalp atış suratları buna göre ve ekseriyetle baştan sona tıpkı noktalarda değişti. Deneklerin birçoklarının birbiriyle bağlantılı kalp atış suratları vardı, bu da kıssanın fizyolojilerini direkt değiştirdiğini ve farklı olay örgüsü noktalarının birebir tesire sahip olduğunu gösteriyordu.
Bugüne kadar yapılan biroldukça araştırma, bu tesirin duygusal bir reaksiyon olduğunu var iseyıyordu – vahim kıssalar bizi korkutuyor, muhtemelen kalp atış süratimizi yükseltiyor. Bu niçinle, araştırmacılar, onlara standart bir eğitici görüntü göstererek bunun duygusal olup olmadığını belirlemeye başladılar. Birinci deneye bakılırsa, görüntüye neredeyse hiç duygusal ilgi göstermemelerine karşın kalp atışları benzeri noktalarda değişti, lakin bu tesir yalnızca dikkatlerini verdikleri vakit gerçekleşti. Araştırmacılar iştirakçilerin dikkatini dağıttığında, kalp atış suratları birebir biçimde dalgalanmadı.
Öteki bir deneyde, araştırmacılar, en çok dikkat verenlerin (anlatı hakkındaki soruları ne kadar uygun cevaplayabildikleri ile ölçülen) kalp dalgalanmaları içinde en çok senkronizasyona sahip oldukları bulundu. Son olarak, birinci deneyi, bitkisel hayatta olanlar üzere daha düşük şuur derecelerine sahip iştirakçilerle yineladılar. Bu insanların sağlıklı insanlara bakılırsa daha az senkronizasyona sahip olduğunu ve altı ay daha sonra şuurlarının düzeldiği durumlarda kalp atışlarının başkalarıyla daha uyumlu hale geldiğini keşfettiler.
Bu deneyler, görsel ve işitsel bir uyarana reaksiyon olarak bilişin, kalp suratı ve teneffüs suratları ile direkt bir irtibatı olduğunu ve emsal uyarıcıların, bir arada olmadıklarında bile insanlarda tıpkı yansıyı ortaya çıkaracağını gösteriyor. Dahası, vücutlarımızın ve beyinlerimizin biliş açısından ne kadar kontaklı olduğunu ispatlıyor.
Çalışmanın muharrirlerinden Jacobo Sitt, “Bu çalışma çabucak hemen başlangıç evresinde, fakat bunun beyin işlevlerini ölçmek için uygulanabilecek kolay bir test olduğunu düşünebilirsiniz. Çok fazla ekipman gerektirmiyor. Hatta hastaneye giderken ambulansta da yapılabilir” diyor.
Bu niçinle, tek başınıza bir sinemadan keyif alıyor olsanız bile, vücudunuz onu izlemiş ve izleyecek biroldukça şahısla neredeyse birebir biçimde hissediyor ve hepsi de birebir biçimde deneyimliyor…
City College of New York’ta profesör olan kıdemli muharrir Lucas Parra “insanların fizyolojilerini birbirleriyle senkronize ettiğini gösteren çok sayıda literatür var. Lakin ön kabul, bir biçimde etkileşimde bulunduğunuz ve fizikî olarak tıpkı yerde bulunduğunuzdur” diyor. Parra, açıklamasının devamında ise şunları söylüyor: “Bulduğumuz şey, olayın hayli daha geniş çaplı olduğu ve yalnızca bir öyküyü takip edip uyarıcıları işlemenin insanların kalp atışlarında emsal dalgalanmalara niye olacağıdır. Kalp atış suratınızı artıran yahut azaltan bilişsel fonksiyondur.“
Sonuçlar, Paris Beyin Enstitüsü ve Inserm tarafınca desteklenen New York Kent Koleji tarafınca Cell Reports üzerinde yayınlandı.
Bilişin kalp atış süratimizi nasıl etkilediğini anlamaya çalışmak için araştırmacılar dört deney yaptılar. birinci vakit içinderda, 27 sağlıklı istekli sesli kitap dinledi ve kalp atışları bir elektrokardiyogram (EKG) ile ölçüldü. Kıssanın ilerleyişi ve olayları boyunca, deneklerin kalp atış suratları buna göre ve ekseriyetle baştan sona tıpkı noktalarda değişti. Deneklerin birçoklarının birbiriyle bağlantılı kalp atış suratları vardı, bu da kıssanın fizyolojilerini direkt değiştirdiğini ve farklı olay örgüsü noktalarının birebir tesire sahip olduğunu gösteriyordu.
Bugüne kadar yapılan biroldukça araştırma, bu tesirin duygusal bir reaksiyon olduğunu var iseyıyordu – vahim kıssalar bizi korkutuyor, muhtemelen kalp atış süratimizi yükseltiyor. Bu niçinle, araştırmacılar, onlara standart bir eğitici görüntü göstererek bunun duygusal olup olmadığını belirlemeye başladılar. Birinci deneye bakılırsa, görüntüye neredeyse hiç duygusal ilgi göstermemelerine karşın kalp atışları benzeri noktalarda değişti, lakin bu tesir yalnızca dikkatlerini verdikleri vakit gerçekleşti. Araştırmacılar iştirakçilerin dikkatini dağıttığında, kalp atış suratları birebir biçimde dalgalanmadı.
Öteki bir deneyde, araştırmacılar, en çok dikkat verenlerin (anlatı hakkındaki soruları ne kadar uygun cevaplayabildikleri ile ölçülen) kalp dalgalanmaları içinde en çok senkronizasyona sahip oldukları bulundu. Son olarak, birinci deneyi, bitkisel hayatta olanlar üzere daha düşük şuur derecelerine sahip iştirakçilerle yineladılar. Bu insanların sağlıklı insanlara bakılırsa daha az senkronizasyona sahip olduğunu ve altı ay daha sonra şuurlarının düzeldiği durumlarda kalp atışlarının başkalarıyla daha uyumlu hale geldiğini keşfettiler.
Bu deneyler, görsel ve işitsel bir uyarana reaksiyon olarak bilişin, kalp suratı ve teneffüs suratları ile direkt bir irtibatı olduğunu ve emsal uyarıcıların, bir arada olmadıklarında bile insanlarda tıpkı yansıyı ortaya çıkaracağını gösteriyor. Dahası, vücutlarımızın ve beyinlerimizin biliş açısından ne kadar kontaklı olduğunu ispatlıyor.
Çalışmanın muharrirlerinden Jacobo Sitt, “Bu çalışma çabucak hemen başlangıç evresinde, fakat bunun beyin işlevlerini ölçmek için uygulanabilecek kolay bir test olduğunu düşünebilirsiniz. Çok fazla ekipman gerektirmiyor. Hatta hastaneye giderken ambulansta da yapılabilir” diyor.
Bu niçinle, tek başınıza bir sinemadan keyif alıyor olsanız bile, vücudunuz onu izlemiş ve izleyecek biroldukça şahısla neredeyse birebir biçimde hissediyor ve hepsi de birebir biçimde deneyimliyor…