4 Bacağı Olan ve Karada Yaşayan Balina: Hayal Üzere Lakin Gerçekmiş! Çağdaş balinaların ataları, karada gereğince yaşadıklarına karar vererek denize dönen “geyik benzeri” hayvanlardı. 10 milyon yılı aşkın bir süre içerisinde bugün bildiğimiz bacaksız devlere dönüşürken geçirdikleri evrim sırasında balina bedeni bir epeyce farklılık geçirdi ve yeni bir makalede, bu dönüşüm içerisindeki yeni bir evre daha belirtildi.
Mısır’ın çakal başlı vefat yaradanına ithafen isimlendirilen Phiomicetus anubis, yaklaşık üç metre uzunluğunda ve 600 kilogram ağırlığındaydı. Muhtemelen besin zincirinin en üzerinde yer alıyordu.
Proceedings of the Royal Society B mecmuasında yayınlanan makale, Mısır’ın Batı Çölü’nden alınan kısmi bir iskeletten P. anubis’in bir imgesini oluşturuyor. Yaklaşık 43 milyon yıl evvel yaşadığı için bulunması vakit aldı lakin artık araştırmacıların radarında ve çok dikkat çekiyor.
Araştırmanın müellifi Abdullah Gohar, “Phiomicetus anubis kısmi bir iskelete dayanıyor ve bunun Afrika’dan bilinen en bazal (ilkel) protocetid balina olduğunu ortaya koyuyor. Ayrıyeten, bu Phiomicetus, protocetid balinaların anatomilerinde ve beslenme davranışlarında daha evvel düşünülenden daha fazla çeşitlendiğini ve av öğelerinin olağan protocetid durumundan daha verimli ağızdan işlenmesi için bir kapasite gösterdiğini ve bu biçimdece kuvvetli bir ‘raptorial’ (raptor benzeri) beslenme şekline imkan tanıdığını gösteriyor” diyor.
Gohar ayrıca, “Phiomicetus, yaşadığı toplulukta muhtemelen en büyük yırtıcıydı, tahminen de bugünün katil balinaları üzereydi” notunu da düşüyor.
Teoriye bakılırsa, balinaların toynaklı ataları su kenarı boyunca yiyecek aramaya başladıkları için suya yakın hale geldi. Su yakınlarında yaşarken, tehlikeye düştüklerinde sığlıklarda saklanabiliyorlardı ve suda daha fazla vakit geçirdikçe bedenleri değişmeye başladı.
Yeni bir ekolojik niş arayışı, sonunda bacaklarının kaybolduğu ve kollarının deniz memelilerinin bugün epeyce ünlü olduğu paletlere dönüştüğü bir dizi değişime yol açtı. P anubis için, su hayatına yönelik birtakım değişimler, epeyce daha nüanslı olsalar da, gerçekleşmeye başlamıştı.
Gohar’ın açıklamasına bakılırsa “Daha evvelki balinalarla karşılaştırıldığında, daha uzun bir temporal fossaya, daha büyük üçüncü alt kesici dişe ve çeneler içinde daha uzun eklem alanına sahip. Bu değişimler, akrabalarından daha başarılı bir avcı olan bir hayvan olduğunu öneriyor.“
Bu heyecan verici keşif, Gohar ve meslektaşları için yeni kapılar açarak, Mısır’ın paleontolojik geçmişinde keşfedilmeyi bekleyen daha erken yarı suda yaşayan balinaların olabileceği mümkünlüğünü artırarak, erken balina evriminin bir daha değerlendirilmesini teşvik ediyor.
Gohar sözlerini “Phiomicetus, sırf erken balina orta formları hakkındaki bilgimizi arttırmakla kalmıyor, hem de ortasında yaşadığı antik ekosistemler hakkında yeni sorular ortaya çıkarıyor ve yeni araştırma vizyonumuzu, balinaların kökeni ve Mısır’daki eski balinaların bir ortada yaşaması üzere büyük sorulara cevap bulmaya yöneltiyor” diyerek bitiriyor…
Mısır’ın çakal başlı vefat yaradanına ithafen isimlendirilen Phiomicetus anubis, yaklaşık üç metre uzunluğunda ve 600 kilogram ağırlığındaydı. Muhtemelen besin zincirinin en üzerinde yer alıyordu.
Proceedings of the Royal Society B mecmuasında yayınlanan makale, Mısır’ın Batı Çölü’nden alınan kısmi bir iskeletten P. anubis’in bir imgesini oluşturuyor. Yaklaşık 43 milyon yıl evvel yaşadığı için bulunması vakit aldı lakin artık araştırmacıların radarında ve çok dikkat çekiyor.
Araştırmanın müellifi Abdullah Gohar, “Phiomicetus anubis kısmi bir iskelete dayanıyor ve bunun Afrika’dan bilinen en bazal (ilkel) protocetid balina olduğunu ortaya koyuyor. Ayrıyeten, bu Phiomicetus, protocetid balinaların anatomilerinde ve beslenme davranışlarında daha evvel düşünülenden daha fazla çeşitlendiğini ve av öğelerinin olağan protocetid durumundan daha verimli ağızdan işlenmesi için bir kapasite gösterdiğini ve bu biçimdece kuvvetli bir ‘raptorial’ (raptor benzeri) beslenme şekline imkan tanıdığını gösteriyor” diyor.
Gohar ayrıca, “Phiomicetus, yaşadığı toplulukta muhtemelen en büyük yırtıcıydı, tahminen de bugünün katil balinaları üzereydi” notunu da düşüyor.
Teoriye bakılırsa, balinaların toynaklı ataları su kenarı boyunca yiyecek aramaya başladıkları için suya yakın hale geldi. Su yakınlarında yaşarken, tehlikeye düştüklerinde sığlıklarda saklanabiliyorlardı ve suda daha fazla vakit geçirdikçe bedenleri değişmeye başladı.
Yeni bir ekolojik niş arayışı, sonunda bacaklarının kaybolduğu ve kollarının deniz memelilerinin bugün epeyce ünlü olduğu paletlere dönüştüğü bir dizi değişime yol açtı. P anubis için, su hayatına yönelik birtakım değişimler, epeyce daha nüanslı olsalar da, gerçekleşmeye başlamıştı.
Gohar’ın açıklamasına bakılırsa “Daha evvelki balinalarla karşılaştırıldığında, daha uzun bir temporal fossaya, daha büyük üçüncü alt kesici dişe ve çeneler içinde daha uzun eklem alanına sahip. Bu değişimler, akrabalarından daha başarılı bir avcı olan bir hayvan olduğunu öneriyor.“
Bu heyecan verici keşif, Gohar ve meslektaşları için yeni kapılar açarak, Mısır’ın paleontolojik geçmişinde keşfedilmeyi bekleyen daha erken yarı suda yaşayan balinaların olabileceği mümkünlüğünü artırarak, erken balina evriminin bir daha değerlendirilmesini teşvik ediyor.
Gohar sözlerini “Phiomicetus, sırf erken balina orta formları hakkındaki bilgimizi arttırmakla kalmıyor, hem de ortasında yaşadığı antik ekosistemler hakkında yeni sorular ortaya çıkarıyor ve yeni araştırma vizyonumuzu, balinaların kökeni ve Mısır’daki eski balinaların bir ortada yaşaması üzere büyük sorulara cevap bulmaya yöneltiyor” diyerek bitiriyor…