Yeni Bir Optik İllüzyon Daha: Bu Görselde Siz Ne Görüyorsunuz? Bir küme optik illüzyon son senelerda interneti dönüşümlü olarak ele geçirildi. Bir objenin ne renk olduğundan tutun da bir fotoğrafın altında aslında öteki bir şey görünmesi gibi örneklerin sayısı pek fazla. Bu görsel aldatmacalar, eğlenceli bir dikkat dağıtıcı olmanın yanı sıra, bilim beşerlerine görmenin, beynin ve algının tabiatı hakkında bilgi edinme fırsatı da sunuyor.
Yeni bir örnek de, birkaç eş merkezli yıldız oldukcageninden oluşan illüstrasyon. İzleyiciler, imajın merkezinden dışarı gerçek yayılan ve çeşitli “örgüler” içinde kesişen noktaları birbirine bağlayan parıldayan ışınları algılıyor. Bu aldatıcı ışınların varlığın ortasında ve haricinde titreştiğini gözlemlemek pek ürkütücü olabiliyor. Araştırmacı Pascal Wallisch, imajın “beynin, gördüğümüzde öznel bir gerçeklik yaratmak için ‘noktaları nasıl birleştirdiğini gösterdiğini ve algının yapan tabiatını vurguladığını” söylüyor.
Wallisch ve meslektaşları, i-Perception mecmuasında bu yeni yanılsamayı açıklarken, bu süreksiz parlak çizgilerin ortaya çıkmasının, merkezi ve çevresel görüşümüz içindeki etkileşime dayandırılabileceğini söylüyor. Araştırma müelliflerine göre, örgülerin kesiştiği noktalar, tek tek çizgilerden daha kalın görünebilir ve çevresel görüşümüz, bunun gerçekte bu biçimde olmadığını fark etme kararlılığından mahrumdur. Bu niçinle beynimiz, bu iç noktaların parlak noktaları temsil ettiğini var iseyar ve onları birbirine bağlayan parlak bir çizgi çizerek boşlukları doldurur.
birebir vakitte, foveal – yahut merkezi – görüşümüz, kesişen noktaların imajın geri kalanından daha parlak olmadığını anlayacak kadar serttir ve bu niçinle beyinlerimize diyagram boyunca uzanan parlak çizgiler olmadığını söyler. Periferik (çevresel) ve foveal (merkezi) görsel sistemler tarafınca gönderilen bu çelişkili bildirilerin bir kararı olarak başı karışan beyin, daima olarak görünen ve daha sonra süratle kaybolan titrek parlak çizgiler oluşturur.
İllüzyonlarının farklı sürümlerini deneyen araştırmacılar, çizgilerin genişliğini ve kontrastını artırdıklarında insanların etkiyi daha ağır deneyimleme eğiliminde olduklarını buldular. Bunun niçini de, bu sürecin kesişen noktaların görünür parlaklığını arttırmasıydı. Daha fazla oldukçagen eklemek de daha fazla kesişim ve ötürüsıyla daha fazla parıldayan ışınlar yaratarak misal bir tesir oluşturuyordu.
Yeni bir örnek de, birkaç eş merkezli yıldız oldukcageninden oluşan illüstrasyon. İzleyiciler, imajın merkezinden dışarı gerçek yayılan ve çeşitli “örgüler” içinde kesişen noktaları birbirine bağlayan parıldayan ışınları algılıyor. Bu aldatıcı ışınların varlığın ortasında ve haricinde titreştiğini gözlemlemek pek ürkütücü olabiliyor. Araştırmacı Pascal Wallisch, imajın “beynin, gördüğümüzde öznel bir gerçeklik yaratmak için ‘noktaları nasıl birleştirdiğini gösterdiğini ve algının yapan tabiatını vurguladığını” söylüyor.
Wallisch ve meslektaşları, i-Perception mecmuasında bu yeni yanılsamayı açıklarken, bu süreksiz parlak çizgilerin ortaya çıkmasının, merkezi ve çevresel görüşümüz içindeki etkileşime dayandırılabileceğini söylüyor. Araştırma müelliflerine göre, örgülerin kesiştiği noktalar, tek tek çizgilerden daha kalın görünebilir ve çevresel görüşümüz, bunun gerçekte bu biçimde olmadığını fark etme kararlılığından mahrumdur. Bu niçinle beynimiz, bu iç noktaların parlak noktaları temsil ettiğini var iseyar ve onları birbirine bağlayan parlak bir çizgi çizerek boşlukları doldurur.
birebir vakitte, foveal – yahut merkezi – görüşümüz, kesişen noktaların imajın geri kalanından daha parlak olmadığını anlayacak kadar serttir ve bu niçinle beyinlerimize diyagram boyunca uzanan parlak çizgiler olmadığını söyler. Periferik (çevresel) ve foveal (merkezi) görsel sistemler tarafınca gönderilen bu çelişkili bildirilerin bir kararı olarak başı karışan beyin, daima olarak görünen ve daha sonra süratle kaybolan titrek parlak çizgiler oluşturur.
İllüzyonlarının farklı sürümlerini deneyen araştırmacılar, çizgilerin genişliğini ve kontrastını artırdıklarında insanların etkiyi daha ağır deneyimleme eğiliminde olduklarını buldular. Bunun niçini de, bu sürecin kesişen noktaların görünür parlaklığını arttırmasıydı. Daha fazla oldukçagen eklemek de daha fazla kesişim ve ötürüsıyla daha fazla parıldayan ışınlar yaratarak misal bir tesir oluşturuyordu.