Hayatımın son sekiz yılını düşündüğümde, bir Amerikalı şöyle düşünebilirim: “Siz sadece sırların kadar hastasın.” Çeviri: “Siz sadece sırlarınız kadar hastasın.” Sadece çok iyi tanımlayabileceğim kelimeler. Çünkü kendime ne kadar hasta olabileceğini öğrendim, yalanlarda usta olmanın ve sevdiklerinizden çekilmeye devam ettim, birisinin sizinle birlikte dolaşabileceğiniz karanlık sırrı ortaya çıkarabileceğinden sürekli korkarak.
Bu bir yıl önce benimle değişti. Bir yıl önce nihayet beş yıl boyunca korktuğum kelimeleri ifade etme cesaretini buldum: “Anne, eve gelebilir miyim? Beni yendi.” Kelimeleri konuştuğum anda, hayatın bittiğini bildiğim gibi tamamen farkındaydım – alevler içinde yükseldi, gözlerimin önünde patladı. Ama savaşmaya devam etmek için çok yorgundum. Ve artık yalan söylemek istemedim.
Bu bir yıl önce benimle değişti. Bir yıl önce nihayet beş yıl boyunca korktuğum kelimeleri ifade etme cesaretini buldum: “Anne, eve gelebilir miyim? Beni yendi.” Kelimeleri konuştuğum anda, hayatın bittiğini bildiğim gibi tamamen farkındaydım – alevler içinde yükseldi, gözlerimin önünde patladı. Ama savaşmaya devam etmek için çok yorgundum. Ve artık yalan söylemek istemedim.