Dinozorların Yeryüzünden Silinmesinin Sorumlusu, Dev Asteroit Olmayabilir! Yeni bir araştırmaya göre, devasa bir asteroit Dünya’ya çarptığında ve gökyüzünü aydınlattığında anında ölen dinozorları anlatan teori, olayların gerçekleşme hali olmayabilir. Asteroitler daha evvel Dünya’ya çarptı ve tekrar çarpacak, bu yalnızca bir vakit problemi. Günümüzde NASA, asteroidleri daha yakından takip ediyor ve her gün yeni asteroitler keşfediliyor.
NASA, ESA ve Japon Uzay Ajansı ile bir fazlaca öteki kuruluş, asteroitler üzerinde çalışıyor ve hatta asteroitlere iniş bile yapıldı. Bilim insanları, bu asteroitlerin Güneş sisteminin ortaya çıkışının birinci günlerinden kalıntılar olduklarını düşünüyorlar. Asteroitler her boyutta, biçimde ve yörüngede karşımıza çıkabiliyor. Kimileri onlara hayatın yapı taşları diyor zira gezegenleri su ve organik moleküllerle tohumladıklarına inanılıyor. NASA’nın yeni DART nazaranvi de, bir asteroidin Dünya’ya çarpmasını önlemek için gerekli olan temel bilimi kavramaya çalışıyor.
Yeni bir araştırma, 66 milyon evvel Dünya’ya çarpan asteroitin biroldukca hayat biçimini anında öldürdüğünü, lakin çoğunluğun çabucak sonrasında yok olduğunu argüman ediyor. Bu araştırma, gezegendeki tüm canlıların %70’inin kitlesel yok oluşuna, çarpmanın akabinde gelen karanlığın sebep olduğunu söylüyor. Gökyüzü, iki yıl boyunca güneşi engelleyen ağır bir kül, kurum ve parçacık bulutu tarafınca engellendi. Dinozorlar ve çağın binlerce çeşidi de, uzun ve karanlık bir gecede hayatlarını kaybetti.
California Bilimler Akademisi Omurgasız Zoolojisi ve Jeolojisi Kısmı’ndan Peter Roopnarine, yeni çalışmayı Amerikan Jeofizik Birliği’nin yıllık toplantısında sundu. Roopnarine, WordsSideKick.com’a uzun bir soğuk gece teorisinin yeni olmadığını söylemiş oldu. birebir vakitte, sadece son vakit içinderda simülasyonlar ve modeller bu teorinin sağlam olduğunu kanıtlayabildi.
Roopnarine, güneş ışığının kaybolarak fotosentezi engellediğinde tüm besin ağlarının ve mahallî ortamların yalnızca birkaç gün ortasında çöktüğünü söylüyor. Negatif döngü döngüsü olarak bilinen hadisede, göktaşı çarpmasından kaynaklanan parçalanmış kaya ve sülfürik asit bulutları gökyüzünü kapladı. Bu da sıcaklıkların kıymetli ölçüde düşmesine ve yağmur üretmesine niye oldu. Yağan yağmur, orman yangınlarını teşvik eden bir biçimde asidikti.
Bilim insanları 300 fosil çeşidini modellediler ve %70’inin soyu tükenmedilk evvel karanlığın ne kadar sürmesi gerektiğini belirlemek için simülasyonlar yürüttüler. Tiplerin birden fazla yalnızca birkaç hafta ortasında yok olurken, bunların %70’ine ulaşmak için karanlığın en az iki yıl sürmesi gerekiyordu. Ayrıyeten çalışma, 200 günlük karanlıktan daha sonra topluluğun güzelleşmenin olmadığı bir yıkılma noktasına ulaşacağını ortaya koydu.
Yucatan Yarımadası yakınlarındaki Meksika Körfezi’nde, Kretase periyodunu şok eden asteroitin bıraktığı 150 kilometre genişliğindeki krater, NASA tarafınca Memleketler arası Uzay İstasyonu’ndan hala görülebiliyor. Bu olayın tam manasıyla bir felaket olduğu inkar edilemez. Lakin görünene göre, en azından bu yeni teoriye nazaran, asıl dinozor katili asteroiti takip eden uzun, soğuk geceydi…
NASA, ESA ve Japon Uzay Ajansı ile bir fazlaca öteki kuruluş, asteroitler üzerinde çalışıyor ve hatta asteroitlere iniş bile yapıldı. Bilim insanları, bu asteroitlerin Güneş sisteminin ortaya çıkışının birinci günlerinden kalıntılar olduklarını düşünüyorlar. Asteroitler her boyutta, biçimde ve yörüngede karşımıza çıkabiliyor. Kimileri onlara hayatın yapı taşları diyor zira gezegenleri su ve organik moleküllerle tohumladıklarına inanılıyor. NASA’nın yeni DART nazaranvi de, bir asteroidin Dünya’ya çarpmasını önlemek için gerekli olan temel bilimi kavramaya çalışıyor.
Yeni bir araştırma, 66 milyon evvel Dünya’ya çarpan asteroitin biroldukca hayat biçimini anında öldürdüğünü, lakin çoğunluğun çabucak sonrasında yok olduğunu argüman ediyor. Bu araştırma, gezegendeki tüm canlıların %70’inin kitlesel yok oluşuna, çarpmanın akabinde gelen karanlığın sebep olduğunu söylüyor. Gökyüzü, iki yıl boyunca güneşi engelleyen ağır bir kül, kurum ve parçacık bulutu tarafınca engellendi. Dinozorlar ve çağın binlerce çeşidi de, uzun ve karanlık bir gecede hayatlarını kaybetti.
California Bilimler Akademisi Omurgasız Zoolojisi ve Jeolojisi Kısmı’ndan Peter Roopnarine, yeni çalışmayı Amerikan Jeofizik Birliği’nin yıllık toplantısında sundu. Roopnarine, WordsSideKick.com’a uzun bir soğuk gece teorisinin yeni olmadığını söylemiş oldu. birebir vakitte, sadece son vakit içinderda simülasyonlar ve modeller bu teorinin sağlam olduğunu kanıtlayabildi.
Roopnarine, güneş ışığının kaybolarak fotosentezi engellediğinde tüm besin ağlarının ve mahallî ortamların yalnızca birkaç gün ortasında çöktüğünü söylüyor. Negatif döngü döngüsü olarak bilinen hadisede, göktaşı çarpmasından kaynaklanan parçalanmış kaya ve sülfürik asit bulutları gökyüzünü kapladı. Bu da sıcaklıkların kıymetli ölçüde düşmesine ve yağmur üretmesine niye oldu. Yağan yağmur, orman yangınlarını teşvik eden bir biçimde asidikti.
Bilim insanları 300 fosil çeşidini modellediler ve %70’inin soyu tükenmedilk evvel karanlığın ne kadar sürmesi gerektiğini belirlemek için simülasyonlar yürüttüler. Tiplerin birden fazla yalnızca birkaç hafta ortasında yok olurken, bunların %70’ine ulaşmak için karanlığın en az iki yıl sürmesi gerekiyordu. Ayrıyeten çalışma, 200 günlük karanlıktan daha sonra topluluğun güzelleşmenin olmadığı bir yıkılma noktasına ulaşacağını ortaya koydu.
Yucatan Yarımadası yakınlarındaki Meksika Körfezi’nde, Kretase periyodunu şok eden asteroitin bıraktığı 150 kilometre genişliğindeki krater, NASA tarafınca Memleketler arası Uzay İstasyonu’ndan hala görülebiliyor. Bu olayın tam manasıyla bir felaket olduğu inkar edilemez. Lakin görünene göre, en azından bu yeni teoriye nazaran, asıl dinozor katili asteroiti takip eden uzun, soğuk geceydi…