7 bin lira maaşı bıraktı, köyünde çobanlığa başladı Küçük yaşta babasını kaybedince İstanbul’a göçen Kemal Kayacan, çeşitli işlerde çalıştıktan daha sonra dokuma işinde aranan ustabaşılarından biri oldu. Güzel bir aylık geliri bulunmasına karşın, çocukluğundan beri hayalini kurduğu küçükbaş hayvancılık yapmak için köyüne döndü.
İstanbul’da doğup büyüyen eşi Güler Kayacan ile ömrünü birleştiren Kemal Kayacan, eşine köye dönüp köy ömrü yaşamak istediğini ve küçükbaş hayvancılık yapmayı arzuladığını anlattı. Eşi Güler Kayancan ise eşinin bu teklifine olumlu yanıt verince eşyalarını topladığı üzere köyün yolunu tutan çift, babadan kalma konut ve ahırı kullanmaya başladı.
“USTABAŞI OLDUM AMA…”
Küçük yaşlarda gurbet ellere giderek İstanbul’a yerleştiğini söyleyen 38 yaşındaki Kemal Kayacan, “İstanbul’da senelerca çalıştım fakat bir türlü köy hayatını ve küçükbaş hayvancılığı aklımdan çıkartamadım” dedi.
Dokumacılık işinde ustabaşı olduğunu ve aylık gelirinin fazlaca düzgün bulunmasına karşın köye dönmeyi hayli istediğini söyleyen Kayacan, “Ben köye dönmeyi hayli istiyordum. Bu isteğimi eşime söylemiş oldum. İstanbul kızı bulunmasına karşın benim isteğimi kırmadı ve 3 çocuğumu da alıp Hanönü ilçesi Yeniköy Çayırcık mahallesine baba ocağına dönüş yaptım” diye konuştu.
Babasından kalan arazi üzerine bir ahır yaptığını belirten Kayacan, “Küçükbaş, büyükbaş ve kümes hayvancılığı yapmaya başladık. Nihayet hayalini kurduğum işi yapıyorum. Kurbanlık düve ve koç besliyorum, bütün zorluklara karşın ömrümüzden epey memnunuz” biçiminde konuştu.
Kayacan, şunları kaydetti: “İstanbul’da dokumacılık atölyesinde çalışıyordum. Ustabaşıydım. 7 bin liraya yakın maaşım vardı. Lakin kent ömrü güç, karmaşık, son vakit içinderda sıkıcı gelmeye başlamıştı. Ben olağanda köyde doğduğum için daima köye bir hasretim vardı. Her sene iki üç haftalığına gelip gidiyordum. En sonunda sonucumı değiştirerek köyüme yerleşmeye karar verdim”
“KIZDIM KOYUNLARIMI SATTIM”
Geçtiğimiz yıl bir hususa kızarak koyunlarını sattığını tabir eden Kayacan, “Gece uyuyamıyordum, elimden bir iş gelmiyordu, sonlu, asabi biri oldum. Gittim sattığım bireye fazladan 5 bin lira verdim koyunlarımı geri alıp getirdim. ‘Oh be dünya varmış’ dedim” diye konuştu.
Kayacan şu biçimde devam etti: “Koyunlarım uzaktan beni görür görmez, ıslık çalınca çabucak koşup gelirler. Ortada bir kuzu çevirip kebap yapıyorum, çoluk çocuk yiyoruz, hayatımızdan hayli mutluyuz. Şu an burada koyun, büyükbaş ve tavuklarımız var. Sürülerimizi koruyan kangal ve çoban köpeklerimiz var. Bizim burası kırsal kesim olduğu için yabani hayvan eksik olmuyor. Kurdu, ayısı, domuzu o yüzden köpeklerimizin de düzgün olması gerekiyor.
İşimiz hoş. Severek yapıyoruz. Eşim de bana takviye oluyor, inek sağıyor, saman, ot getiriyor. Genç arkadaşlara tavsiye ediyorum, severek yaparlarsa köy hayatı İstanbul’dan epey daha iyi” dedi.
İstanbul’da doğup büyüyen eşi Güler Kayacan ile ömrünü birleştiren Kemal Kayacan, eşine köye dönüp köy ömrü yaşamak istediğini ve küçükbaş hayvancılık yapmayı arzuladığını anlattı. Eşi Güler Kayancan ise eşinin bu teklifine olumlu yanıt verince eşyalarını topladığı üzere köyün yolunu tutan çift, babadan kalma konut ve ahırı kullanmaya başladı.
“USTABAŞI OLDUM AMA…”
Küçük yaşlarda gurbet ellere giderek İstanbul’a yerleştiğini söyleyen 38 yaşındaki Kemal Kayacan, “İstanbul’da senelerca çalıştım fakat bir türlü köy hayatını ve küçükbaş hayvancılığı aklımdan çıkartamadım” dedi.
Dokumacılık işinde ustabaşı olduğunu ve aylık gelirinin fazlaca düzgün bulunmasına karşın köye dönmeyi hayli istediğini söyleyen Kayacan, “Ben köye dönmeyi hayli istiyordum. Bu isteğimi eşime söylemiş oldum. İstanbul kızı bulunmasına karşın benim isteğimi kırmadı ve 3 çocuğumu da alıp Hanönü ilçesi Yeniköy Çayırcık mahallesine baba ocağına dönüş yaptım” diye konuştu.
Babasından kalan arazi üzerine bir ahır yaptığını belirten Kayacan, “Küçükbaş, büyükbaş ve kümes hayvancılığı yapmaya başladık. Nihayet hayalini kurduğum işi yapıyorum. Kurbanlık düve ve koç besliyorum, bütün zorluklara karşın ömrümüzden epey memnunuz” biçiminde konuştu.
Kayacan, şunları kaydetti: “İstanbul’da dokumacılık atölyesinde çalışıyordum. Ustabaşıydım. 7 bin liraya yakın maaşım vardı. Lakin kent ömrü güç, karmaşık, son vakit içinderda sıkıcı gelmeye başlamıştı. Ben olağanda köyde doğduğum için daima köye bir hasretim vardı. Her sene iki üç haftalığına gelip gidiyordum. En sonunda sonucumı değiştirerek köyüme yerleşmeye karar verdim”
“KIZDIM KOYUNLARIMI SATTIM”
Geçtiğimiz yıl bir hususa kızarak koyunlarını sattığını tabir eden Kayacan, “Gece uyuyamıyordum, elimden bir iş gelmiyordu, sonlu, asabi biri oldum. Gittim sattığım bireye fazladan 5 bin lira verdim koyunlarımı geri alıp getirdim. ‘Oh be dünya varmış’ dedim” diye konuştu.
Kayacan şu biçimde devam etti: “Koyunlarım uzaktan beni görür görmez, ıslık çalınca çabucak koşup gelirler. Ortada bir kuzu çevirip kebap yapıyorum, çoluk çocuk yiyoruz, hayatımızdan hayli mutluyuz. Şu an burada koyun, büyükbaş ve tavuklarımız var. Sürülerimizi koruyan kangal ve çoban köpeklerimiz var. Bizim burası kırsal kesim olduğu için yabani hayvan eksik olmuyor. Kurdu, ayısı, domuzu o yüzden köpeklerimizin de düzgün olması gerekiyor.
İşimiz hoş. Severek yapıyoruz. Eşim de bana takviye oluyor, inek sağıyor, saman, ot getiriyor. Genç arkadaşlara tavsiye ediyorum, severek yaparlarsa köy hayatı İstanbul’dan epey daha iyi” dedi.